Ja trčim u Zagrebu #MediaMaraton #Zagred

Ba ostiralean, hegazkiña hartu eta Zagrebera etorri nintzen asteburua pasatzen eta bide batez, bertan antolatu den erdi maratoian partehartzera.

Nire ustez horrek ematen dio xarma bizitzari, lantzean behin eskema guztiak apurtu,hegazkin bat hartu eta hortik nunbaiten galtzea…Eta horretan ibili naiz asteburu honetan, kroaziarren hartean galduta, nahastuta beste kroaziar bat banintz bezala, zeharo murgilduta haien baitan eta noski, zoriontxu. Zoriontxu tximeleta bat bezala loreen hartean. Eta ez dago besterik.

Ostiralean heldu nintzen hona eguerdiko 12ak inguruan. Orain arte beti ezagutu ditut Balakanak eguzki eder-ederrarekin baina oraingoan hotzaz ete euriaz inguratua ezagutu dut. Gustauko litzaidake elurrez gainezka ikustea. Hilabete pasata, elurrez beteko da hau, ziur.

Zer esaterik ez dago,hiriaren edertasuna alboratuta, beste zerbaitek bilakatzen duela eder alderdi hau, bertako neskak jakiña, hemen dagoen segurtasuna. Gaurko lasterketan Hertz batean utzi dut nire poltsa eta norgehiagoka bukatzean, utzi dudan lekuan egon da. Iñork ez du ezer hartu poltsa barrutik. Horrelakorik ez litzateke Bilbo batean gertatuko, lapurtuko lizuketa ohostu beharreko guzti-guztia. Baina hemen ez, zoragarria. Jada hiriak eta lekuak ezagutu ditut eta Balkanetan bertan, bai Kroazian eta baita Bosnian, ematen de besteenganako begirunea harritzekoa da. Harritzekoa baita, izan zuten guda!!! Baina, gizakia horrelakoa da, kontraesanez betea.

Eta hortxe egon naiz, goizeko 10etan kroaziarrez inguratua lasterketa baten hasieran. Bozgorailutik esaten zutena, ulertu ere ez. Denak korrikan hasi direnean, ba ni ere hasi naz korrikan. Estrategia garbia neukan buruan, berotu eta jarraian 4:15era jeitsi. Bai zera, 4:20/30 bitartean eta pozik. Eskerrak, 7.kilometroan, 4:10era jeisteko gauza izan naizen eta 17.km arte horri eutsi baina azken lau kilometroetan 4:30era arte igo naiz eta ezin behera joan. Horretan ibili naiz helmugara heldu arte, nire gorputzean barrena indar zipiriztin baten bila baina ez. Erlojura begiratu dudan azkenengoan, helmugara sartu baino lehen, 4:25 jartzen zuen, azkenengo indarrak bota ditut eta suposatzen dut 4:20ra hurbildu naizela. 1:32:56 izan da,nire erlojuak esan didan denbora.

Hitza hauek idazten nabilen une honetan…nire onena eman dudala badakit. Denbora hobea lortzea gaurkoan…ezinezkoa. Baina, onartu beharra daukat pozik noala etxerantza. Asteburu itzela igaro dut hemen, ingeleza pixkat landu dut, kroziera pixkat hobeto ezagutu dut, nire begiek eta arima, ikusi ditudan neska lirainekin alaitu dira eta atzerrira joatean sentitzen den irrika bizi dut berriz. Asteburu borbila begiratu dezakedan lekutik begiratuta.

 

Si algo puedo decir y diré alto y claro es que me encanta venir a los Balcanes. Desde que estuve colaborando, por un tiempo muy corto, en una ONG que trabajaba en Bosnia, no he dejado de venir año tras año a esta maravillosa tierra. Pienso, sinceramente, que realmente existen lugares en el Mundo que tienen un magnetismo que a uno le atrapan y ya no quieres desengancharte. Cada un@ tendrá su lugar preferido y cada vez que el tiempo y el dinero se lo permiten, avión, coche, autobús…y para allí.

El año pasado corrí el medio maratón de Sarajevo y este año he corrido el de Zagreb. Es una excusa, como otra cualquiera, para volver a este maravilloso lugar, sito en una esquinita en esta Europa nuestra, tan alocada, en la que vivimos. Y así ha sido. Desde que planifiqué la temporada, allá por navidades, hace casi un año, sabía que los Balcanes tocarían también. Y en el 2016, volverán a tocar. Puede que Belgrado, la antigua capital de la extinta Yugoslavia. Perhaps.

Pues a eso de las 10 de la mañana, ahí estaba yo rodeado de croatas, esperando el pistoletazo de salida, perdido en la estrategia de la carrera y las preciosas mallas de la sirena que tenía delante. Si no me ha visto 10.000 veces mirándola, no me ha visto ninguna. Pero nada, a lo mío. Ha sonado el petardazo de la salida y se acabaron las contemplaciones, me he puesto manos a la obra en busca de mi ansiado 1:28. Hasta el km 7, ahí he andado entre los 4:20/4:30. Tenía que haber ido a 4:30 y más seguro de mis posibilidades, haber bajado hasta los 4:15/4:10, llegado al km 10, pero no, directamente he buscado los 4:10 sin poder mantenerlos, quizás porque aún no estoy suficientemente en forma como para trabajar ahí. Pero así de burugogor soy, quería el 1:28 y a por él he ido. Hasta el km 17 ahí le he andado 4:10/4:15 pero luego, como barra que se cierra en una noche de fiesta, los 4:30 se han hecho dueños de la situación. Me ha tranquilizado bastante el hecho de que no me haya empezado a pasar gente, señal de que iba lo suficientemente fuerte. Un par de corredores me han rebasado pero iban demasiado rápido y no he podido echarles mano. Dejada ya atrás la Britanski Trg y a lo largo y ancho de Ilica, tenía ya Jelačića a la vista, donde estaba situada la meta. Me he dicho a mí mismo: “ honetaz etzara hilko” y en tumba abierta he ido a rebasar la meta, he tenido fuerzas y todo para la foto.

Pasadas ya unas horas y compartiendo opiniones con familia, la korrikazale y la de sangre, creo que he hecho una carrera para no olvidar. Otra medalla más para la colección. Para no olvidar porque ha sido sufrida y porque, quizás,  me han faltado más km para los ritmos que quería llevar pero no porque haya sido mala, creo que he hecho un carrerón. Cada vez tengo más claro y así lo vivo, que como compito contra mis propias marcas, lo que hagan otr@s corredores/as, no es referencia para mí. Y no digo esto con arrogancia, sino porque no quiero compararme con nadie más que conmigo mismo. Llegados a este punto y espero, que aclarado esto último, me voy para casa contento porque he podido estar, de nuevo, en mi segunda tierra. Creo que puedo llamarle ya así, y porque, pienso, que la carrera que he hecho ha sido para recordarla con mucho cariño: por mi trabajo continuo; porque aun cuando las sensaciones me decían lo contrario, he seguido motivado y dispuesto a no bajarme del burro y sobre todo, porque me he sentido realmente fuerte, porque en otras carreras, cuando he sentido el más mínimo bajón, los corredores que he dejado atrás me han solido pasar y esta vez no ha sido así. Me han pasado, faltaría más, pero estaban más fuertes que yo, pues no he podido alcanzarles de nuevo. Por lo tanto, satisfecho. He aprendido que igual es mejor, en las medias al menos, pecar un poquillo de menos ambicioso y a partir del km 10, ir a por todas. Esto vale para mí, que quede claro. Cada un@ aquí se labra su huerto.

Por lo tanto, feliz, satisfecho y una vez más, reconectadísimo a los Balcanes.

También te podría gustar...

Uso de cookies

Este sitio web utiliza cookies para que usted tenga la mejor experiencia de usuario. Si continúa navegando está dando su consentimiento para la aceptación de las mencionadas cookies y la aceptación de nuestra política de cookies, pinche el enlace para mayor información. ACEPTAR

Aviso de cookies