BKT en Bilbo…mil historias que contar

Bilbo zoragarri esnatu da gaurkoan, aspaldiko partez eguzkia goi-goian izan dugu bere maitasuna partekatuz. Eskerrik asko eguzkitxu.
Eguna dotorea bezain korapilatxua izan da. Arraitzera helduta, Anderren kotxea atsedena hartu nahi izan du eta hartu du eta nola gainera. Ikara pasa eta gero, klubeko argazkia aterata hasierarantza abiatu gara. Ia lagunak agurtu gabe hasi dugu lasterketa. Goiza freskotxua izan dugu eta bero larregirik ez dugu pasa, nahikoa izan dugu aldatz gogorrekin. Egian esan, tontorrera heldu arte, niretzako tontorra zirudien, ez dugu atseden pixkat hartzeko abagunerik izan. Aldapak bukatuta, hasi da lasterketa. Ez dakit zenbat utzi ditudan atzean, helmugara bihotza ahoan nuela heldu naiz baina gustora eta pozik.
Ohitura bilakatzen hasia den zerbait egin behar izan dugu berriz, podiumera igo. Izan daiteke goi mailako kirolariak izatea…auskalo!!!
Nos hemos levantado con un cielo despejado y el sol brillando en lo alto. El día pareceía propicio para escribir leyendas en las páginas de la historia. Ahí nos hemos subido Iñigo, Ander y los tres, todo chulos dirección a Arraitz. El coche ha debido terminar de nosotros hasta las narices, porque se ha parado diciéndonos que nos aguante nuestra…( hay niños leyendo, mejor no decir ciertas cosas).
El caso es que cual equipo de gala, después de una final, nos hemos sacado la tan ansiada foto del club. Después hacia la salida…coger el dorsal, hablar un poquillo con la tropa, poner en marcha el garmin y a romper cuestas. Y la cuesta nos ha roto a nosotr@s.
La verdad es que uno nunca sabe lo duro que es algo hasta que la dureza la tiene incrustada en su piel cual sanguijuela. Hasta llegar al cresterío, no he entrado en razón. La batalla por la tierra media entre mis piernas, el corazón, mi mente, lo bien que les quedan las mallas a muchas chicas. Perdón, !!! pero es que es verdad!!!. Nada, que una vez en el cresterío, ha empezado mi carrera.
Pero que increiblemente bien ha entrado el bocata de hamburguesa y la lata de refresco, paso de hacer publicidad a nadie.  Llegar a la meta y encontrarte con tus campas, como si aquí no hubiera pasado nada cuando a uno parece que le han pasado mil apisonadoras en un segundo por encima, no tiene precio.
Total, Vuelta por el podium, debemos ser buenos, y buen rollo con todo el mundo.
Aprovecho esta cronica para mandar un fraterno abrazo a toda la familia de Ertza-Otsoak….
Pd.: ¿La carrera? Si, a debido haber carrera hoy por el Pagasarri, si…

También te podría gustar...

Uso de cookies

Este sitio web utiliza cookies para que usted tenga la mejor experiencia de usuario. Si continúa navegando está dando su consentimiento para la aceptación de las mencionadas cookies y la aceptación de nuestra política de cookies, pinche el enlace para mayor información. ACEPTAR

Aviso de cookies