Tack Stockholm

(más abajo me entenderéis)

Zoragarria da norberaren ametsetan murgiltzea eta egi bihurtzea. Merezi du, zalantza barik, ahalik eta baldintza gehien norberaren bizitzan ereitea, ametsak egi bihur daitezen.

Ez dakit ze hitz erabiliko nukeen Estokolmo zehazteko…zoragarria, oso labur geratuko litzateke baina oso hurbiltzen da sentitzen dudana laburbiltzeko. Benetan deskriba ezina dela Gamla Stan uhartearen kale estu hartean galtzea, bere enparantza eder, etxe lirain eta zure diru guztia zahutuko zenukeen makina bat denda…Gomendio bat, Hermitage jatetxea Stora Nygatan kalea 11 (www.hermitage.gastrogate.com) beganoa da…buah!!!! Zer esanik ez dago Stadshusetera (udaletxea) hurbiltzea derrigorrezkoa dela. Bertako dorrera igo zaitezke eta bertatik hiri osoa ikusi.Gu ezkinen igo, ordu erdiko kaparrada entzun behar zelako gero argazkiak ateratzeko, batez ere suediarra larregi ulertzen ez dugulako jeje…Eta nola ez, Riddar Holmen eta Riksdagshuset…hauek izaro txiki bi dira eta hauen bien hartetik zubi pare daude…bertatik atera daitezkeen argazkiak, ezin ederragoak dira…Hitz batean esateko: derrigorrezkoahonetatikezerezhastea…jeje

Baina helburua, Estokolmo pixkat ezagutzeaz gain, maratoian partehartzea izan da. Maratoi bat, berez, oso proba gogorra da.Hauxe niretzako bigarrena izan da. Lehenengoa, baliteke motibazioz beterik sentitzen nintzelako, ez zitzaidan horren gogorra egin baina hau bai eta une askotan, amaigabea gainera. Estokolmoko futbol estadioa 1912ko olinpiadak bertan burutzeko eraiki zen. Garaiko kirolaririk bikainenak bertan aritu ziren…eta hortxe izan naiz ni, haien itzalaren itzalera hurbildu nahian. Lasterketa motelegi eta pilatuegi hasi da…hainbat hilabete gogoz entrenatzen egon eta marrazkiloak baino motelago joan behar…pixkanaka banoa abiadura hartzen baina lantzean behin berriz gelditu behar beste pilaketa baten aurrean. Ez daukat aukerarik ezta nire hasierarako asmoei hurbiltzeko ere, batzuetan 4:30era gozo-gozo besteetan 5era…horrela ezinezkoa behar bezalako lana egitea…30.kmra gogotsu heltzen naiz baina hankek gehiago ezin dutela esaten didate. Bihotza oso haserratzen da eta gero eta odol gehiago hasia da bonbeatzen baina hankek ezin.Bihotza eta hanken arteko gatazka horretan lurjota erabat geratzen naiz…azken 12 km-ak erabateko inpernu bihurtzen zaizkit non urrats bakoitza amaieragabeko putzu ilun eta nazkagarria bihurtzen den…behin baino gehiagotan negarra agertu egiten da…amorruak nola edo hala bere nahiak erakusten dizkit…berari jaramon egin eta edonondik indarrak aurkituta Futbol zelaiaren atarira heltzen naiz. Azken metroak, helmuga begibistan dudalarik…harro-harro sentitzeko modukoak…ikurriña gogoz astinduz. Bihotzak irabazi du!!!

ASICS Sweden Maraton Estocolmo

Los desafíos hay que vivirlos con ganas y dándole toda la vida posible a ese niño que todos tenemos en nuestro interior para vivir la experiencia lo más a flor de piel posible, solo así conseguimos disfrutar al infinito por cien de aquello que tanto nos apasiona. Simplemente espectacular, Estocolmo es para quitarse la txapela una y otra vez, hasta quedarse sin pelo. L@s que conocemos la mar, sabemos de sobra lo grandiosos que son los paisajes marinos…pues en Estocolmo todo esto se multiplica por…no sé cuánto. Obligatorio, si o si, perderse en las calles de Gamla Stan. Sus estrechas calles, sus exuberantes plazas y sus perversas tienditas, lugares idóneos para dejarse el sueldo del mes….un@ se siente de maravilla por esta fabulosa isla…Sería muy mala persona si no os recomendase un restaurante para comer: Hermitage en la calle Stora Nygatan 11 (www.hermitage.gastrogate.com). Para l@s enamorad@s de la comida vegana…muy recomendable. De vuelta para el hotel, es para perder el sentido cuando pasas por el puente Vasabron acompañado de dos islitas: Riddar Holmen y Riksdagshuset. En este sitio la cámara de fotos hace su particular maratón. Y como no, tiene que ser de ensueño subirse a la torre del Stadshuset (ayuntamiento) y disfrutar de las alturas saboreando las vistas de una de las ciudades más bellas de Europa, por no decir la más. Bilbao, lo siento… Y digo tiene porque para subir a la torre era de obligado cumplimiento escuchar a la o al guía durante 35 minutos y el sueco, no se nos da muy bien pero si alguien va para allí arriba, que lo tenga en cuenta. Estocolmo hace que un@ se olvide de la crisis y todo los problemas que un@ pueda vivir en su día a día…Muy recomendable.

Pero no solo he ido para allí a disfrutar de conocer nuevos destinos…se llama maratón y hay que ser todo un deportista para que esta prueba no te devore. Ha sido me segundo maratón y he conocido toda su crudeza. Los temidos 12 últimos kilómetros así han sido, duros e interminables. Una verdadera y difícil batalla entre el siempre determinante corazón y mis, esta vez, poco cooperantes piernas. Llegados al km30 estas se han plantado y me han dicho basta, que ya no corren más. Pero soy un cabezón, hasta ahora no me había dado cuenta cuánto, y unido a la arrogancia de mi corazón y a la agresividad de mi rabia, las piernas han tenido que dar su brazo a torcer y bajándose del burro, terminar la carrera.

Los primeros 7 kilómetros han sido de liarse a tortas con todo el mundo, ¡¡¡no podían haber elegido otro día para recoger perretxikos!!! ¡¡¡Joder!!!, con todo lo que he entrenado y tener que andar esquivando caracoles…supongo que si me hubieran puesto en los primeros cajones, alguien hubiera pensado lo mismo de mí, o sea que, armándome de paciencia y pegándome todo lo posible al respetable público, he ido adelantando mucha gente…para el km10 estaba ya metido en mi ritmo, los ansiados 4:30 aunque de vez en cuando tenía que volver a los odiados 5:00 ante una nueva cuadrilla de caracoles. Pienso que estos cambios de ritmo han ido minándome y sobre todo, me han impedido reservar fuerzas para el final. En el maratón de Donosti, por ejemplo, pude ser muy constante los primeros 30km, gracias a ello pude tener muy buenas reservas hasta la meta. Esta vez no ha podido ser. Después de mi particular desierto por los últimos 12 kilómetros, llego a las puertas del  elegante estadio de Estocolmo dónde allá por el 1912 se celebraron las olimpiadas. Bueno…estoy a bilenios luz de todos aquellos astros del deporte pero no por ello he dejado de sentirme orgulloso de lo que he conseguido. Terminar un maratón de estas características en 3:27, me parece todo un triunfo y en adelante, sabiendo lo que esta vez me ha pasado, respetaré mucho más al arrogante km30.

No por ello dejarán de apasionarme los maratones, no veo más que razones para volver al mapa y buscar nuevos retos y aventuras.
Me quedo, sin duda, con lo agradable que es poder hacerlo, encontrando tiempo, ganas y valor suficientes como para no amilanarme antes estos majestuosos    42 kilómetros.

Vídeo LLegada a Meta

También te podría gustar...

Uso de cookies

Este sitio web utiliza cookies para que usted tenga la mejor experiencia de usuario. Si continúa navegando está dando su consentimiento para la aceptación de las mencionadas cookies y la aceptación de nuestra política de cookies, pinche el enlace para mayor información. ACEPTAR

Aviso de cookies