Lasarten, zoriontxu izaten jarraitzeko makiña bat arrazoi / en Lasarte, una y mil razones para seguir siendo feliz

Gaurkoan beste kross baten aurrean aurkitu gara. Misterrak talde borrokalaria aurkeztu du: Ander bera, Juan Luis, Imanol eta Eleder. Laurok gure onena eman dugu ahalik eta lasterketa hoberena egin gurean. Anderrek diño krosetan ezin daitekela errefentziarik hartu, lasterketen harteko ezberdintasunengaitik. Ni pozik nago, ia 3´tan hobetu dut Berrizen lortu nuen emaitza; lasterketa hartan garaitu nindutenek, gaurkoan atzean geratu dira eta zalantza gabe, gaur askoz gustorago aurkitu naiz.

Maila handiko korrikalariz inguraturik, egin izan dugun gauza bakarra, gure onena ematera irtetzea izan da. Oso arin zihoazen mutil batzuk gainetik pasatu zaizkit…beste lasterketa batean zeudelaren adierazle. Armailetan ia etzegoen jenderik bukatu dudanean, baina horrek ez nau kikildu. Jada ez nago kirolean jainkatasunik bilatzeko,oso betetzen nau kirolari izateak eta hori berez bada nahikoa aitzakia luzaroan honetan aritzen jarraitzeko.

Hoy cuando hemos empezado a correr en Lasarte, cuando han dado el pistoletazo de salida, hay algo que yo he tenido muy claro: si alguna oportunidad he tenido, alguna vez, para ser grande en el deporte, no era hoy…el hecho de poder estar ahí ya es de por sí algo grande. He terminado de los últimos, a casi 10´del mejor de los Korrikazaleak, no te digo nada del que ha quedado primero… o sea, no me ha importado para nada…cuando he entrado en la meta, me he sentido todo un campeón. He mejorado en casi 3´minutos mi anterior marca en cross…ya está. Y sobre todo: me lo he pasado como una mariposa entre flores, me sentía como un oso panda rodeado de nieve o como un elefante en una charca de agua fresca. Feliz como una perdiz.

La carrera ha sido dura, para que nos vamos a engañar. Pero como no, como no soy menos que nadie y yo también quiero terminar mi carrera, aunque también sean de 5 vueltas al circuito de Lasarte, pues hala, a jugaaar. Cada uno teníamos nuestra carrera y la mía ha sido contra mi propio garmin. Quería ser capaz de mantener ese 4:30 de ritmo y más o menos, lo he conseguido. Ya en meta, con todo el trabajo hecho y al ver que Imanol estaba cerca, nos hemos chocado las manos y he sentido un:” me quedan muchos años de seguir gozando y disfrutando y saboreando y perdiéndome en una y mil horas entre zapatillas, barro, marcas, tiempos, sudores, duchas agradables, ropa seca y limpia después del trabajo bien hecho…es que, esto es lo que me hace vibrar demontre!!!”

Pues nada, que moriré con las botas puestas…Apagarme el garmin antes de meterme en el ataúd mesedez (y pasarme los datos a la excel jeje…).

También te podría gustar...

Uso de cookies

Este sitio web utiliza cookies para que usted tenga la mejor experiencia de usuario. Si continúa navegando está dando su consentimiento para la aceptación de las mencionadas cookies y la aceptación de nuestra política de cookies, pinche el enlace para mayor información. ACEPTAR

Aviso de cookies